Skórka z pomarańczy

Smażona skórka pomarańczowa jest znakomitym dodatkiem do ciast. Gromadzoną przez kilka dni skórkę można przechowywać w lodówce, w szczelnie zamkniętej torebce foliowej. Gdy jest jej spora ilość, należy przełożyć ją do słoja, zalać czystą zimną wodą, którą trzeba zmieniać codziennie przez 3 dni. Wymoczoną skórkę przekłada się do garnka, zalewa świeżą wodą i gotuje, aż będzie zupełnie miękka. Następnie się ją osącza i kroi zależnie od potrzeby (np. w paski – do dekoracji deserów, tortów, mazurków, w drobną kostkę – do ciasta, masy makowej, serowej), a na końcu smaży w syropie, przygotowanym z cukru nasączonego wodą (na 15 dag skórek potrzeba 10 dag cukru). Syrop gotuje się w szerokim garnku aluminiowym lub żeliwnym. Do wrzącego wsypuje się skórki i smaży bez przykrycia, aż będą szkliste. Skórki powinny pływać swobodnie w syropie.

Usmażoną skórkę przekłada się, lekko upychając, do małych, wyparzonych i suchych słoików, zalewa syropem, po czym pasteryzuje się i przechowuje w chłodnym miejscu.

Syrop można wykorzystać do ciast, polania budyniu, lukru, nasączenia po rozcieńczeniu wodą biszkoptów, kremu z bitej śmietany.

Skórki pomarańczy można też suszyć. Układa się je na papierze i kładzie na kaloryferze, co jakiś czas przewraca, aż staną się sztywne i kruche. Następnie się je trze na tarce lub rozkrusza w palcach, przekłada do słoika i szczelnie zamyka.

Można także konserwować usuwając ze skórek biały miąższ, a części pomarańczowe pokroić na drobne, bardzo cienkie paseczki, przełożyć do słoika, przesypując cukrem i ubić łyżeczką. Warstwa cukru powinna być o połowę cieńsza niż warstwa skórek (na wierzchu zawsze musi być cukier). Słoik należy szczelnie zamknąć.